Neem een podium, twee vriendinnen die niet uitgebabbeld raken en vier conservatorium-masters. Shake dit door elkaar. Zet de (juiste) personen op het podium. Klaar? Proficiat, u hebt net een geslaagde vrijdagavond in elkaar gestoken.

En een geslaagde avond was het. Vrijdag 6 januari, het jaar was nog maar pas begonnen en je kon me al terugvinden in een kleine, maar gezellige theaterzaal. Dit keer was het Maartje die me vergezelde. Een avondje met Maartje kan net zoals met Heidi, Cindy en Carolien gewoon niet misgaan, maar voor ik hier al mijn vriendinnen en zus ga zitten ophemelen, zal ik toch maar iets schrijven over de voorstelling die we gezien hebben die bewuste vrijdagavond.

Ode an die Freunde was de titel van de voorstelling. Op voorhand had ik iets gelezen over een mix van klassieke muziek en popmuziek in een humoristisch jasje. Heel af en toe luister ik wel eens naar klassieke muziek op Klara. Soms kan ik er helemaal van genieten. Vaak ben ik het echter snel beu. Ik had dus geen idee of deze combinatie me zou bevallen. Bij het binnenkomen, kregen we een avondprogramma in onze handen geduwd. Een lijst van klassieke liederen en wat popmuziek stond daar netjes weinigzeggend in.

Twee zangeressen, een zanger en een pianist (waarvan later bleek dat hij ook zeer goed kon zingen) kwamen het podium op. Zodra de monden opengingen en de eerste noten mijn oren bereikten, kwam het inzicht van het jaar. Beoordeel iemands zangtalent niet op zijn uiterlijk! Nogal logisch eigenlijk, maar in die paar minuten voor de artiesten begonnen te zingen, waren mijn verwachtingen redelijk laag gezakt gewoon door naar hen te kijken. Eigenlijk is dat toch een redelijk bizar fenomeen dat zich afspeelde in mijn hoofd.

De humor zat in heel de show subtiel verwerkt in gebaren, gezichtsuitdrukkingen, manier van zingen, liedkeuze, … Ondanks dat er weinig gesproken werd, werd een heus verhaal gecreëerd tijdens en tussen de liedjes. Eigenlijk heb je niet veel woorden nodig om een boodschap over te brengen. Deze voorstelling was een perfect voorbeeld om te tonen in een les over het communicatiemodel, verbale en non-verbale communicatie. Als publiek denk je dat het de ene kant uitgaat en plots reageren de artiesten toch heel anders dan je denkt. Het was hilarische miscommunicatie ten top. Een heel groot deel van humor berust op inspelen op miscommunicaties. Dit zou ik ergens moeten opschrijven, want deze gedachte bezorgt me plots een berg aan inspiratie om communicatielessen in te leiden.

Terug naar de show. Ik kan er nog over vertellen dat er schitterend gezongen werd, de muziekcombinatie geweldig was en dat ik ontdekte dat klassieke muziek nog meer dan popmuziek echt ontspannend werkt voor mij. Toen er drie van mijn lievelingsliedjes uit de opera-, musical- en filmmuziek werden gezongen, was ik helemaal ontroerd. Ik ben een nieuwe fan van dit virtuoze viertal. De volgende keer dat ze ergens optreden, hoop ik dat ik opnieuw de kans krijg om eens te gaan luisteren.

Dan eindigen we met een dikke dankjewel aan de artiesten, de organisatie en uiteraard aan Maartje, het geweldige gezelschap. Ook nog een niet-dankjewel aan de zeer oncomfortabele stoelen. Mijn bekken had er de dag erna nog plezier van.

Gerelateerde berichten