Over mezelf

Toen een psycholoog mij jaren geleden het gedicht “Een menigte” van Anne Enquist voorlas, overviel mij een gevoel van herkenning. Als ik er even over nadenk, dan is iedereen in feite wel een menigte op zichzelf. Zo ik dus ook.

Ik, Marijke Mensch, ben sinds 2009 de echtgenote van een hele lieve en geduldige man, Geert.
Sinds 2010 mag ik mezelf de mama noemen van Tibo en in 2012 kwam Ward er bij.

Ik ben een ergotherapeute gespecialiseerd in de kinderpsychiatrie en sensorische informatieverwerking. 8 jaar lang heb ik genoten van deze beroepstitel en de verschillende jobs die hierbij kwamen kijken. Ambitie en passie had ik in overvloed tot mijn lichaam moeilijk begon te doen. Zo kom ik aan mijn volgende identiteit, nl. die van chronisch pijnpatiënte. Verschillende jaren heeft dit op de voorgrond gestaan. Door de pijn was er nog maar weinig ruimte voor mijn andere rollen. Ik was gebonden aan mijn bed, de zetel of mijn rolstoel. Gelukkig had en heb ik veel steun aan mijn gezin, familie en vrienden. Met hun ondersteuning ben ik, ondanks dat ik levenslang “ziek” zal zijn, nu toch voldoende hersteld om weer echt te beginnen leven.

Op werkgebied begin ik weer van vooraf aan en mag ik me sinds kort studente leerkracht Nederlands in het secundair onderwijs noemen. Ik heb er heel veel zin in, want als er iets is dat ik graag doe dan is het wel leren en mezelf ontwikkelen. In het kader van deze opleiding start ik nu ook deze blog. We moeten namelijk onze culturele ontwikkeling in kaart brengen, deze verder verdiepen en delen met anderen. Wie mij kent, weet dat deze opdracht zeer goed aansluit bij mijn interesses.

Naast dit alles zit er ook nog een echte creatieve vrouw in mij. Haken, naaien, schilderen, tekenen, boetseren, … . Noem maar iets creatief en ik heb het al gedaan of wil het graag uitproberen. Ik experimenteer, leer en ontdek graag. De laatste tijd ben ik vooral graag bezig met het in elkaar knutselen van decoratie en het maken van kaartjes.

Ook ben ik een boekenwurm. Als klein meisje verslond ik al boeken en daarmee ben ik nooit opgehouden. De kinderen zeggen al lachend vaak dat we thuis een soort van minibibliotheek hebben. Ik lees niet alleen graag. Ik vind het ook fijn om het leesvuur bij anderen aan te wakkeren. Er is niets zo leuk als praten met anderen over boeken en boeken uitlenen. Gelukkig zijn mijn kinderen en vriendinnen ook echte leesbeesten en heb ik aan hen een dankbaar publiek als ik weer iets leuks heb gevonden in de boekenwinkel.