Tieners in de jaren zeventig, de tijdsgeest was anders, maar toch lijken ze hard op de tieners van nu. Het is alsof er maar twee onderwerpen hun gedachten beheersen; het andere geslacht en erbij horen. Wat als dat eens anders is? Als je alleen maar denkt aan gruwelijke zaken, je niet weet hoe je erbij moet horen, je ouders niet het goede voorbeeld geven, je je helemaal alleen voelt, zou jij dan? Zou jij dan een seriemoordenaar worden?
In de graphic novel ‘Mijn vriend Dahmer’ beschrijft een schoolgenoot stripkader per stripkader de eenzame jeugd van Jef Dahmer. Deze tiener die uitgroeit tot een seriemoordenaar start als een gewone jongen worstelend met een soort van fascinatie voor de dood. Daarnaast staat vast dat zijn sociale vaardigheden niet bepaald adequaat zijn te noemen. Combineer dit met sociale faalervaringen, hoge dosissen alcohol, ruziënde en afwezige ouders en je krijgt een dodelijke cocktail.
Had dit voorkomen kunnen worden? Dit is één van de vragen die het boek naar mijn gevoel loeihard uitschreeuwt. Had de auteur die Jefs jeugd van dichtbij beleefd heeft ergens kunnen ingrijpen? Had hij het kunnen voorzien? Wat als Jef in een liefdevol gezin was opgegroeid? Wat als een horde therapeuten hem ondersteund zouden hebben met sociale vaardigheidstrainingen? Als hij had kunnen praten over zijn gedachten over de dood? Als leerkrachten hem gezien hadden? Als er nooit een alcoholverslaving was geweest? Zouden de gevolgen dan hetzelfde zijn geweest?
Stel dat we hier nu ‘nee’ op antwoorden. Betekent dit dan dat er een schuldige anders dan Jef Dahmer zelf is? Is de jeugd van deze moordenaar dan een excuus voor zijn gedrag? Nee? Ja? In eerste instantie heb ik hier geen antwoord op. Als ik dan mezelf afvraag of eenieder die zou opgroeien in dezelfde tijdsgeest en met dezelfde ingrediënten ook zou evolueren tot een seriemoordenaar dan is mijn antwoord: Nee! Tegelijk denk ik dat dit ook een antwoord is op de andere vragen.
Wat ik wel heel zeker weet, is dat ik dit verhaal niet snel zal vergeten. In dat opzicht was het een geslaagd boek. Het heeft iets met me gedaan. Het heeft me aan het denken gezet en ik vind dat een waardevol aspect van een verhaal. De tekeningen zijn knap gemaakt en ondersteunend. Tijdens het lezen wil je weten wat er gaat gebeuren. Je verwacht voortdurend grootse zaken, maar eigenlijk komen deze niet. Het verhaal kabbelt aan een rustig tempo door het boek. Ik zou dus kunnen zeggen dat deze graphic novel een groter succes was dan ‘Heartstopper’, de vorige die ik las, maar nog altijd geen groot succes. Zelf ben ik nog niet overtuigd van het genre, maar als jij graag een graphic novel wil lezen, dan is ‘Mijn vriend Dahmer’ wel een aanrader.
Zoals altijd ben ik weer reuzenieuwsgierig naar jullie mening. Heb je het boek ook al gelezen? Wat vond jij ervan? Heb je ook de serie op Netflix gezien? Vind je dit een aanrader?
Genieten van cultuur & onderwijs 